Pegaz (łac. Pegasus)
Duży i wyraźny gwiazdozbiór leżący na północnej półkuli nieba. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 100. Widoczny w Polsce od lata do jesieni. Jest to jeden z 48 gwiazdozbiorów opisanych przez Ptolemeusza, siódmy pod względem wielkości na niebie. Gwiazdozbiór przedstawia tylko przednią połowę konia; jego tułów wyznaczają cztery gwiazdy, tworzące asteryzm zwany Wielkim Kwadratem Pegaza. Jedna z nich, niegdyś oznaczana jako δ Pegasi, należy obecnie do konstelacji Andromedy.
Pochodzenie nazwy
Historia skrzydlatego konia jest powiązana z dwoma greckimi herosami: Perseuszem i Bellerofontem oraz z Zeusem.
Wyobraża mitologicznego skrzydlatego rumaka, powstałego z krwi Meduzy uśmierconej przez Perseusza, który dosiadając go przybył z pomocą księżniczce Andromedzie. Po narodzinach odleciał na górę Helikon, zamieszkaną przez muzy. Za uderzeniem kopyta Pegaza, wytrysnęło źródło natchnienia poetów Hippokrene u podnóża gór Helikon. Po śmierci Zeus umieścił go na niebie. Na mapach nieba postać Pegaza przedstawia tylko połowę tułowia z głową i skrzydłami.
Kiedy Perseusz zabił gorgonę Meduzę, krople jej krwi spadły na ziemię i spłodziły skrzydlatego konia Pegaza. Dalsza historia Pegaza związana jest z herosem Bellerofontem, który dzięki pomocy Ateny i otrzymanego od niej złotego wędzidła zdołał go dosiąść. Razem doświadczyli wielu przygód. Bellerofont zademonstrował wartość sił powietrznych, kiedy zabił zionącą ogniem Chimerę, potwora z głową lwa, ciałem kozy i ogonem węża, za pomocą strzał strzelając spoza zasięgu jej straszliwego oddechu. Brał również udział w wojnie przeciwko Amazonkom. Pod koniec życia Bellerofont próbował dostać się na Olimp, aby dosięgnąć bogów. Pegaz w końcu zrzucił Bellerofonta i udał się na Olimp, gdzie został przyjęty do stajni Zeusa. Do końca swoich dni służył Zeusowi, któremu przynosił grzmoty i błyskawice. Po śmierci został umieszczony przez Zeusa na niebie.
Wygląd gwiazdozbioru
